Een boek schrijf je nooit alleen. Toch niet als je in opdracht schrijft. En maar goed ook, want niets is zo fascinerend als in overleg met anderen een boek uit de grond stampen. Of liever: eerst zachtjes met de voeten over de grond schuifelen, voelen waar de materie zit, harder en steviger je voeten neerzetten naarmate je ‘pak’ krijgt op de inhoud, af en toe pas op de plaats maken voor wat reflectie, een stapje achteruit, opzij, even pauzeren, een sprong vooruit, mijlenver stevig doormarcheren, en uiteindelijk: dansen! Want het boek ligt er.
Het boek Eigen-wijs in zorg. Het pedagogische model van de Vleugels schrijven was zo’n voorbeeld van heerlijk teamwork. Het beschrijft de pedagogische visie en aanpak van de Vleugels, een zorg- en expertisecentrum voor mensen met een beperking. Na een korte voorstelling volgt een uiteenzetting van de belangrijkste methodische pijlers die de begeleiders, therapeuten en andere medewerkers van de Vleugels hanteren in de zorg voor hun cliënten: aandacht voor kwaliteit van leven, het sociaal-emotionele ontwikkelingsniveau en de emancipatie van de cliënt, basale grondhouding en stimulatie, multidisciplinair werken en ‘drienamiek’ – een gelijkwaardige communicatie tussen cliënt, netwerk en professionals. Vervolgens illustreert het boek hoe die aanpak wordt toegepast op diverse domeinen uit de dagelijkse praktijk: ontwikkelingsgericht werken, zinvolle dagbesteding, de zorg voor ouder wordende cliënten, nachtzorg en medische zorg, voeding, eet- en slikproblemen, seksualiteit en relatievorming, probleemgedrag en vrijheidsbeperkende maatregelen.
Samenwerken met het team van de Vleugels was een waar genoegen. Het was een intense duik in een voor mij nieuwe wereld, die via vele interviews met diverse medewerkers langzamerhand openging en waar ik gefascineerd naar stond te kijken. De betrokkenheid van het team van de Vleugels met de mensen aan wie ze elke dag warme zorg bieden, was hartverwarmend en inspirerend. De combinatie van hart, verstand en buik (of hoe ze dat laatste zelf noemen: ‘gezond boerenverstand’) in hun aanpak is iets dat me blijft fascineren omdat het zo werkbaar is. De open communicatie met de mensen met wie ik te maken had voor het schrijven van dit boek was een voorbeeld van hoe constructief en effectief communicatie kan zijn, ook in een team, als je de communicatie organiseert en tegelijk vrijheid geeft. Als ik via mail een vraag stelde aan iemand, wist ik: het antwoord zal niet noodzakelijk van dezelfde persoon komen, maar een antwoord komt er. To the point, constructief en allemaal gericht op hetzelfde doel: samen een goed boek maken. Zo moet dat zijn. Een boek in opdracht schrijf je nooit alleen, en gelukkig maar.
